Wagner en De Burca richten zich al sinds het begin van hun samenwerking in 2011 op lokale en populaire muziek- en danstradities. Of het nu Duitse schlagers betreft, Braziliaanse Brega of hiphop uit Toronto, telkens onderzoeken ze hoe tradities zich ontwikkelen onder invloed van culturele, sociale en economische omstandigheden. En hoe rond nieuwe muziekvormen een heel web ontstaat van codes in kleding, omgang en gedrag. Door nauw samen te werken met muzikanten en performers zijn hun films nooit louter documentair, maar lopen script en werkelijkheid naadloos in elkaar over.

'Atlantische' cultuur 

In One Hundred Steps treden 20 muzikanten en dansers op uit Ierland, Frankrijk, Tunesië, Marokko en Algerije. De film is geïnspireerd op de documentaires van de Ierse filmmaker Bob Quinn over de vermeende oude banden tussen Ierland en Noord-Afrika. De culturen van Afrika en Ierland zijn volgens Quinn, die in de film van Wagner en De Burca een cameo appearance maakt, deel van een gezamenlijke ‘Atlantische’ cultuur. Zo zou de specifieke cadans van Ierse traditionele zang een onmiskenbaar Arabische dynamiek hebben. De kunstenaars hebben dat idee op een fascinerende manier ingezet om de twee culturen door de tijd heen en via de muziek opnieuw met elkaar te verbinden. Het eerste deel speelt zich af in een 17e-eeuws Iers landhuis, het tweede deel in een statige 19e-eeuwse stadsvilla in Marseille. Gestaag voert de camera langs de kamers en gangen van beide huizen, die nu in gebruik zijn als musea. De Ierse en Noord-Afrikaanse bezoekers die in deze met geschiedenis beladen decors ronddwalen, ontpoppen zich gaandeweg als volksmuzikanten die samen de ritmes en klanken van de ‘Atlantische’ cultuur letterlijk nieuw leven inblazen.

Door: Nationale Recreatiegids 
Beeld: De Pont